Mimine – deel 2

Ik schrik van de ernstige blik van de dierenarts als ze naar me toeloopt. Zelden een goed teken. “Je voorgevoel klopte toch”, zegt ze. Arme Mimine.

Door de ruit kijk ik naar Mimine die aan het bijkomen is van haar narcose.  Wat heeft ze veel meegemaakt in een paar weken tijd. Van stoffige bergkat is ze veranderd in een geëmigreerde, ontwormde, ontvlooide, gechipte, dubbel-ingeënte en gesteriliseerde kat met paspoort-voor-gezelschapsdieren.

De eerste drie dagen woont Mimine in de werkkamer.  Beneden woont Felix en die kennismaking willen we nog even uitstellen. De laatste keer dat we Felix zagen met een langharige kat in de zeer nabije omgeving, ging dat gepaard met veel herrie, stofwolken en plukken haar die lukraak alle kanten op vlogen. Een beetje zoals bij Asterix en Obelix, maar dan anders.  Dat was overigens in onze tuin en om dat nu te extrapoleren naar een binnenshuizige context, nee. Iets in ons zegt dat dit niet valt onder het hoofdstuk ‘Ideale kennismaking tussen volwassen katten’. Daarmee komt de werkkamer het meest in aanmerking voor het stempel Veilige Omgeving. We hopen maar dat Mimine het concept kattenbak snapt. En ja, dat doet ze tot onze grote blijdschap. In onze zoektocht naar een Veilige Omgeving waren alle verlengsnoeren, kabels en alle apparatuur me even ontschoten. Maar goed, Mimine prevaleert vanaf dag één de kattenbak boven pc, router, printer of zevenvoudige stekkerdoos met overspanningsbeveiliging. Toch fijn.
Onze nieuwe huiskat leert snel: al snel kan ze probleemloos op iemands hoofd in slaap vallen, herkent ze het geluid van kattenbrokjes (ja, dat kun je horen, ooit geprobeerd om een voerbakje te vullen zonder geluid?). En vooruit, af en toe is ze wat schrikachtig. Zo is ze bang van trappen – enorm zelfs – en bang van de tegelvloer en bijbehorende drempel. Van de kennismakingspogingen met Felix gaat ze trillen. Zo hebben we tegenwoordig een bovenkat, een benedenkat en een meestalbuitenkat: Mimine, Felix en Layla.

Regelmatig vragen we ons af of hoe haar kattenleven er voor maart 2013 uitzag; was Mimine in een eerder leven ook al huiskat? Ontsnapt na een verhuizing? Op straat gezet nadat haar geliefde bazinnetje op 97-jarige leeftijd plotseling in haar slaap is overleden? Weggedaan omdat de kleine Olivier op vierjarige leeftijd allergisch bleek te zijn voor katten? Thuis in Marseille uit nieuwsgierigheid in een bus/auto gesprongen waarvan de deur nog open stond en die vervolgens uitgerekend naar ons kleine dorpje in de Savoie reed? We hebben werkelijk aucune idée.
Een bezoekje aan de dierenarts levert naast factuur, inenting en chip ook de informatie op dat Mimine ‘tussen de twee en vier jaar oud is’. Haar gebit vertelt ons dat. In haar paspoort-voor-gezelschapsdieren krijgt ze een geboortedatum: 1 oktober 2011. Na de eerste inenting komt nog een tweede inenting en de afspraak voor de sterilisatie. Zo af en toe vraag ik me af of ze niet al gesteriliseerd is; we hebben in Frankrijk geen nestje gezien en dat had toch makkelijk gekund tussen maart en oktober. Dierenarts is niet meteen laaiend enthousiast en begint een verhaal over buitentemperatuur en krolsheidperiodeverschillen tussen huiskatten en bergkatten. Hoewel ik het verhaal niet meer kan reproduceren klinkt het best logisch. Op dat moment. Maar toch…

Mimine lijkt ondertussen enorm te genieten van haar huiskatzijn en met uitzondering van haar eetgewoontes is ze net zo huiskattig als Felix – en veel huiskatteriger dan uithuizige Layla. Zou het dan niet toch..? Bij het tweede bezoek vindt Dierenarts mijn suggestie al niet meer volledig idioot en zo wordt Mimine niet alleen ingeënt, maar turen we ook naar haar buikje op zoek naar een litteken.  Voor het eerst zie ik – in ieder geval bewust – een kattennavel. Leerzaam. Geen litteken echter. Dus breng ik Mimine de volgende dag terug voor haar sterilisatie. Nuchter. Dierenarts heeft er nog een nachtje over nagedacht en voor de narcose wordt eerst haar buikje kaalgeschoren en met zijn tweeën gaan we wederom op zoek naar een litteken. Nope. Ik blijf bij haar tot ze onder narcose is en om kwart over tien mag ik haar – gesteriliseerd en wel – ophalen.
“De dierenarts komt zo bij u”, zegt Assistente.  Vanaf mijn plaats in de wachtkamer kan ik haar zien liggen op de operatietafel.  Dierenarts en Andere Assistente kroelen haar tussendoor, ze krijgt zuurstof, het geheel ziet er best vertrouwenwekkend uit. Dan stoppen ze behoedzaam Mimine samen in haar reismandje. Mimine is nog de suffigheid zelve. Dierenarts loopt de wachtkamer binnen met een heel ernstige blik. “Je voorgevoel was toch goed….. Ze was al gesteriliseerd”, mompelt ze licht ongemakkelijk. “Waarschijnlijk via de zijkant, dat is een wat ingewikkelder operatie en daarom wordt meestal voor de klassieke variant gekozen. Misschien is dat in Frankrijk anders..”

Arme Mimine. Geëmigreerd en voorzien van allerlei nieuwe indrukken met als bonus een overbodige buikoperatie. Het goede nieuws is dat we nu zeker weten Mimine in een vorig kattenleven een geliefde huiskat is geweest. Vast van een lief oud vrouwtje dat op 97-jarige leeftijd plotseling in haar slaap overleed. Minstens.